İnsanlardan izole bir yaşam sürdüğüm bilmem kaçıncı gündeyim. Böyle olmamdan mutluluk duyan da vardır elbet ben de mutsuz değilim.Ama içimdeki o tarifsiz boşluğu anlatabilecek kaleme de sahip değilim.Ne ara bu hale geldim bilmiyorum.Her yaşananın bir sebebi vardır,buna inanırım. Peki ben bu yaşadıklarımın neresinde yanlış davrandım. Hangi hatamın kurbanıyım...
Bir sesine ömrümü vereceğim,gözlerine baktığımda beni anladığına şüphe duymadığım insanlar neredeler.
Kızınca,üzülünce,hasta olunca,yaşamın dibe vurunca ya da mutluluktan göklere yükseldiğinde kimler var yanında? Kimler olsun istersin ya da !
Yaz gelmesin bu yıl...Çünkü kalbim hala karakış... Yorgun,yılgın,sessiz ve soğuk.Dünyanın üzerine çöreklenen kızgın güneş dahi ısıtamıyor içimi.İyisi mi gelmesin yaz, gidenler gitsin, yürüsünler güneşe doğru, ben mabedimde kalayım.Kalbimin iflah olmaz boşluğunda, yokluğa bir adım daha yaklaşayım.
Mevsim yaz iken,kış hissediyor isem ben; donarak ölmektir, belki de kaderim. !
4 yorum:
Bahar her zaman gelir, üşüyen kalpler daima ısınır, umitler asla kesilmez..
İyi geceler :-)
handan abla; öyle diyorsan vardır bir bildiğin... günaydın...
Her kışın bir baharı vardır. Ben de o baharı bekleyenlerdenim. Dışarıda baharın, yazın gelmesi hiç fark etmiyor biliyorum.
yolcu; farkında olmak güzel şey be yolcu. farkedenlerden olmak güzel.
Yorum Gönder