Sınav !

Dünden beri yazmamak için kendimi tutuyorum,duramıyorum.
Korkuyorum... Çok korkuyorum.
...

Harika denilebilecek bir gün yaşadım. O yanımdayken dünya zaten bana bir başka görünüyor. Yaşadığım gezegenin anlamı değişiyor. Günü anlatmayacağım ama günün sonunda,gecenin yarısında duyduğum şey canımı çok yaktı,söylemeden geçemeyeceğim.
Ben onca acı yaşamış,sayısız sıkıntı çekmiş insanım. Hepsine eyvallah diyebilmeyi başarmış,altından kalkabilmişim.Lakin bu sefer başka. Bu sıkıntıyla nasıl baş edeceğimi bilmez haldeyim.O anlatırken riski farkındamıydı bilmem ama ben gözümden düşen yaşı o görmesin diye verdiğim mücadeleyi bilirim.Aslında saatlerce yürümüş,çok konuşmuş,gülmüş olmaktan yani yorgunluktan uyuyamıyor olmam gerekirken ben sıkıntıdan uyumadım hiç. Biraz nefes egzersizi yaptım,meditasyon iyi gelir sandım. Tam anlamıyla feraha ulaşamadım. Elim kolum bağlı bekliyor olmak canımı acıtıyor.
Düşündükçe nefes alamıyorum,ölüyorum. Olabilecekleri düşünüyorum.sonra saçmaladığımı düşünmek için kendimi ikna etmeye çabalıyorum. Zihnimdeki düşüncelerin önüne geçemiyorum. Ben türlü acılar çekmiş biri olarak bu acıyla nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Sadece dua ediyorum.Çok dua...Hep dua... Allah'ım sen korktuğum konuyla beni baş başa bırakma.Bu acıyla baş etmek zorunda bırakma.Yalvarırım sana hazır olmadığımız bu sonuçla karşı karşıya kalmayayım.Hiç ama hiç hazır değilim. Buna dayanacak güce sahip değilim.
Düşündükçe içim çekiliyor,nefesim tam anlamıyla kesiliyor.Adını bilmediğim,tadına bakmadığım bu tarifsiz acıyı henüz yaşamadan hissediyorum.Ne olur bir de yaşamak zorunda kalmayayım. 
Anlatamıyorum,yazamıyorum.Ne olur yamak zorunda da kalmayayım.Mutluluk da yakışıyor bana, bu denli büyük üzüntülerle sınanmayayım...