18 Aralık 2013 Çarşamba

Hayat Bu Ya...

Son günlerde hayatımın en keşmekeşli günlerini yaşıyorum.Ben gibi tıbbi bilgisi yüksek bir hatun,bu günlerde korkuyor ara sıra.bir çok hastalık yaşayıp da güle oynaya ameliyata giren ben,doktorlardan önce koymuştum teşhisimi.bunun netleşmesi ve tedavi edilebilmem için uğraşıyordum uzun zamandır.Her Allah'ın günü hastanelere gidiyor kimi zaman aynı gün 2 farklı hastanede 3 farklı doktora görünüyordum.güçlü görüneceğim ya hiç bir şey yokmuş gibi davranıyor gizliden gizliye olabilecek tüm tehlikeleri araştırıyordum.Bazı doktorlar anlamazken durumumu,anlayanlar ilgilenmek istemeyip büyük hastanelere gönderirken beni,korkmadım desem yalan olur.İçimde fırtınalar koptu.Hem de ne fırtına.Tek damla gözyaşı dökmedim ailem ve dostlarım adına.Biliyorum ki ben üzülür isem onlar yıkılırlar.Ben biliyorum tıbbı,ben biliyorum beni.Ama onlar sadece duyuyor ve anladıklarını zannettikleri kadarı ile biliyorlar durumu.Duygu güçlüdür diyorlar ama içten içe bunu nasıl kaldıracak diye de kendilerini hırpalıyorlar biliyorum.sırf bu yüzden gözlerimde biriken yaşları salık veremiyorum ben.Açılan telefonları,ölümcül baş ağrılarıma rağmen kahkahalarla kapatmaya çalışıyorum.İnanmıyor çok yakın arkadaşlarım,ailem gözlerini ayırmıyor gözlerimden.Her adımımda bir çok göz takibimde biliyorum.doktorlara kafamda sorular hazır gidiyor,bak şimdi gör bunu söylerse nasıl öyle olmadığını anlatacağım diyorum anneme.Ve maalesef dediğim gibi de oluyor.Benden daha iyi bilmiyorlar benim hastalığımı.Çırpınıyorum sadece,sonuçta onların söyleyecekleri yanlış da olsa kayda geçiyor,benim bilmiş olmam önemsiz kalıyor.
Daha geçen hafta söylemiştim dostlarıma ve aileme.Beynimde sorun var biliyorum diye.İlaç tedavisi olmayacak bence,ameliyata gidecek iş dediğimde,içini karartma,ameliyatta nereden çıktı durduk yere gibi cümleler duyuyordum.tek isteğim,beni anlayan bir doktor bulduğumda verilecek karara,onları alıştırmaktı.
Ben hazırdım.Hazır olmasam da onlar kadar yıkılmazdım. Ama onların hazırlanma süreci uzun sürebilirdi ve benim durumum çok ciddi ve acildi.
Gün bugünmüş.29 yılda ilk defa beni anlayan,üstelik anlatmadan...Bir doktor buldum kendime.Tabi ki tesadüf değildi yine.Gitmeden önce araştırdım referanslarını ve tıbbi bilgilerini.Burnundan kıl aldırmayan bir adam olsa da kendisi,her şeyi ben bilirim dese de onu bulmamın tesadüf olmadığını,benim de bu işi bildiğimi ifade etmekten geri durmadım.Şimdi ona yenik düşüp susarsam,sorularıma cevap vermeme lüksüne sahip olabilirdi.
Dilim döndüğünce anlatıp kendimi,sordum aklımdan geçenleri.
Sen zaten biliyorsun diye başlayıp bir çok cümlesine,anlatı güzelce olabilecekleri.
...
İlk bu teşhisden şüphelendiğim an aklıma bir tek şey geldi.İsyan etmedim asla.Edemem,hakkım yok buna.Yaradan verdiyse bunca derdi,beni şanslı kıldığındandır bir çok kulundan.
doğarken ölmek de vardı bu hastalıktan,ben 29 yıl "sağlıklı" bir şekilde yaşayabildiysem, ne haddime idi,ona isyan etmem.Ama bunun altından nasıl kalkacağım diye düşündüm bir an.Bu sınav biraz zor be Allah'ım dediğim oldu yalan yok.Ve bir de daha erkendi dedim içimden.Benim yapmak istediklerim vardı diye geçirirken içimden tek bir hayal geçti zihnimden.Sonra toparladım kendimi.Nerede kaldı senin inancın dedim.Sen daha mı iyi biliyorsun ne yaşaman gerektiğini.İsyan mı ediyorsun yoksa alttan alttan...
Tövbe Allah'ım...Aklımdan bir an için bile geçirdiğim düşünceler için Tövbe...
...
Bugün,daha dün başladığım makalelerime ara vermek zorunda kaldım,baş ağrılarım sebebi ile.Öyle de keyif alıyordum ki ama düşündüm haftaya ameliyat olursam zaten kalacaktı uzunca bir süre.
Kısmet değilmiş,kelime uydurarak para kazanmak...Belki de hiç kısmet olmayacak yeni sezonda aynı işte çalışıyor olmak...Bilmiyorum ki ne zaman toparlayabilirim kendimi.Bilmiyorum ki ne zaman normal hale gelebilirim.
...
Bu gün çok korktum.Yine baş belası MR makinesinde tam tamına 50 dakika boyunca ayaklarım titreyerek iki kolumda kasılmış halde kaldım.Öyle zayıfım ki bu konuda,ameliyata girerken,birazdan yanınızdayım diyen ben,mr a girerken radyoloji katını seferber ettim,annemi yanıma alın lütfen diye.Bacağıma dokunsa yeter.Bir şey olursa o fark eder diye.
Öyle de oldu.Radyasyon tehlikesine karşı ben bencillik edip kadıncağızı yanı başımda tuttum.Şükür ki çok zor olsa da bitti bir çekim daha.Şimdi akımdaki tek korku,saçlarımın kaçta kaçının kesileceği,ameliyat sırasında.Ben onlarsız ne yaparım yahu...
Saçlar bir yana da dostlarım olmadan yaşayamam asla.Sanki beni çekmek zorundalar,ne zaman başım sıkışsa bir mesaj atmalıyım hiç yoksa onlara. Mr'a girerken mesaj atılır mı yahu,ben ameliyat olacağım bunun için mr a girmem gerekiyor az sonra diye bir not düştüm sevdiğimi söylediğim dostlarımın yüreklerine.Korkuttum onları,kendi bencilliğim ile.
Neyse yani sonuç olarak bir kaç tetkik daha kaldı tamamlanması gereken.Henüz ameliyat günü alınmadı ama haftaya olur diye düşünüyorum. Çok araştırıyorum,çok sorup tartışıyorum.Eğer doktorum benden bıkıp,odasından kovmaz ise,her şey de yolunda gider ise sağlığıma kavuşup devam edeceğim hayatıma.Dilerim ben yine eskisi gibi pozitif olabilirim.Dilerim;yardıma ihtiyacı olan çocuklarım için,ailem için,dostlarım için ve aklımdan geçen tüm hayallerim için hayata aynı şevkle devam edebilirim.
Olur da aksilik bu ya;bir şeyler ters gider ise dilerim iyi hatırlanırım aklına geldiğim kalplerde.

Ve bir de düşünüyorum da; ben dostlarımı nasıl telkin edeceğim yaşanacaklara...:)





8 yorum:

Hamiyet Akan dedi ki...

Duygu'cum seni kısa süredir yazılarından tanıyor olsam da yıllardır tanıyorcasına sevdiğimi öncelikle bilmeni isterim. Senin gibi güçlü bir kız o ameliyatın üstesinden gelir. Ameliyat masasına iki defa yattım ve her an tekrarlayabilecek bir hastalığıda ben taşıyorum işte bundan dolayı seni anlıyorum. O endişenin nasıl olduğunu biliyorum fakat her şey bitip gidecek ve sen bomba gibi geleceksin buraya. Ne demiştin geçenlerde yazdığın bir yazında "Siz hayatsınız.Hayat sizin ışığınız." Bende şimdi sana diyorum ki Duygu sen hayatsın ve hayat senin ışığın o ışığı sımsıkı tut ve bırakma. Saçlara da asla üzülme giden saç olsun onlar nasıl gür çıkacaklar sonra gör bak.
Canım, çok geçmiş olsun. Dualarım her daim seninle olacak. Yüce Allah sana acil şifalar versin. Allah'a emanet ol. Sevgilerimle bitanem.

Kelimelerle Dans dedi ki...

Hamiyet Akan;bu güzel yoruma sadece teşekkür edilir.dilim tutulur,kalemim yetersiz kalır...benim yazımdan bana alıntı yapman da ayrıca çok mutlu etti.hayata sımsıkı devam...sağlıkla ve muhabbetle...çok teşekkürler...

Handan dedi ki...

Sevgili Duygu, geçti geçti... Konuşmak istersen buradayım, haber ver yeter canım. Öptüm seni, her şey çok güzel olsun...

Kelimelerle Dans dedi ki...

Handan;teşekkür ederim...her şey güzel olacak inşallah.

Bir hayal kur dedi ki...

konuştuğumuz gibi, daha net halini öğrenmeden saçlara üzülmek yersiz bir depresyona falan girmek yok bak aman ha Duygum..
giderse de gitsin yahu bir iki aya çıkıp uzayan bişi bu:) tek derdin bu olsun.

geçecek hayatım geçecek atlatacaksın inşallah.. Dualardan bir kalkanla gireceksin hem ameliyata hiç korkma sen.. iyi olacak inşallah senin için.. böyle şeyler de söyleme yazını okuyunca kızdım sana ... her ameliyatın riskleri var kendince illaki. kolay değilş elbet ama atlatılacak elbet... sıkı dur sen bırakma yine her zaman olduğu gibi kendini..

Kelimelerle Dans dedi ki...

bir hayal kur;telkin ediyorum kendimi var gücümle.saçlarım yüzünden depresyona girmemek için.ama ben saçsız halimle de güzel olabilirim diye düşünüyorum.risklere yer yok evelAllah...gelecek ve geçecek...bira zor olacak ama senin o güzel sesinle,candan desteğinle ve dediğin gibi dualarınızla çok daha kolay geçecekk...iyi ki varsın canım benim

KİTAPLAR... dedi ki...

sen en güzel sekilde atlatacaksınnn kuzum ,,,

Kelimelerle Dans dedi ki...

KİTAPLAR; evetttt...sonraa bu günlerde yaşadığınız korku ve endişelere,astığınız yüzlere güleceğim bolca...boşuna anı biriktiriyorsunuz bana:) yaz bunu bir yere ve söyle bizim diğer kuzuya:)

Yorum Gönder